Honden en paarden hebben me gefascineerd sinds ik een kind was!

Toen ik 7 jaar oud was, lieten mijn ouders mijn grootste wens in vervulling gaan: mijn eigen hond. Kiki - een zwarte poedel teef.

Of het nu met vrienden was of in de manege, ze was bijna altijd aan mijn zijde tot aan haar dood. Ze werd een paar weken voor mijn bevestiging overreden. De stilte zonder hond was gewoon verschrikkelijk. Dag en nacht plaagde ik mijn moeder voor een nieuwe hond. Na zes weken voelde het als een eeuwigheid, ik had het klaar. We hebben onze Bessy opgehaald. Ook een zwarte poedel teef.

De herdershond van mijn vader was altijd een trouwe metgezel voor mij. Maar de borzoi van mijn tante waren gewoon de mooiste! Dit ras inspireert me tot op de dag van vandaag nog steeds!

Nadat ik van huis was verhuisd, waren er een paar hondenloze jaren omdat Bessy bij mijn moeder bleef.

Na het overlijden van mijn schoonvader in 1996 wilde mijn toenmalige schoonmoeder niet meer in haar huis wonen. Aangezien mijn ex-man Henrik zijn dierenartspraktijk op het verbouwde erf had, werd al snel besloten dat het huis van zijn ouders de boerderij Windeck in Granderheide zou overnemen.

Henrik groeide op met Hovawarten in zijn gezin. Na het lezen werd al snel duidelijk dat onze twee jongens ook moesten opgroeien met een Hovawart.

In maart 1997 trok Finnegans Gala, mijn eerste Hovawart-teef, bij mij in. Besmet door het Hovi-virus voegde de zwarte Velia van de Hanze zich vier jaar later bij hen. Nadat Velia aan alle fokvoorwaarden had voldaan, heb ik in 2003 mijn kennel "von den Grander Tannen" opgericht. Met Velia heb ik in de daaropvolgende jaren drie nesten grootgebracht met in totaal 23 puppy's. Toen het A-nest 6 weken oud was, stierf Gala aan een torsie in de maag. In een opwelling hield ik de enige zwarte teef uit het nest. Aimara is bevallen van 26 pups in het D, E en F nest. Ik heb met de geboorte van het E-nest eigenlijk afscheid genomen van mijn plan om een ​​teefje uit Mara's laatste nest te houden. De kleine Ella was heel snel in mijn hart gekropen. Toch vergde het enige overredingskracht voordat ze mocht blijven. Ook zij slaagde voor haar fokproeven, zodat in oktober 2012 het G-nest het levenslicht zag.

Omdat ik meer betrokken wilde raken bij het verenigingsleven, ben ik in 2007 begonnen met mijn opleiding tot rassenwachter, die ik in 2009 met succes heb afgerond. Enthousiast en overtuigd van het prachtige en gezonde ras Hovawart, ben ik blij om andere fokkers te ondersteunen als rassenopzichter en om hun nesten te begeleiden!

 

Nu woon ik met mijn man, ons zoontje en mijn volwassen zoons uit mijn eerste huwelijk in een oude school ten oosten van Hamburg.

 

Mijn man had lang gedroomd van een kortharige hond, totdat een toeval in de zomer van 2016 de droom deed uitkomen. Frieda, een zwart gemengd ras kind tussen de Duitse Dog x de Ridgeback, kwam naar ons toe. Ondanks aanvankelijke scepsis sloeg ze me snel om haar vinger.

Zelfs Mara was vaak klaar om een ​​spelletje te spelen met (toen nog) kleine Frieda.

Op 26 april 2017 moest ik mijn Mara met een heel zwaar hart loslaten. Een larynxverlamming die twee dagen eerder was vastgesteld, maakte het noodzakelijk om heel, heel snel te handelen.

Geboren in mijn handen, stierf in mijn armen

Voor Mara was er alleen deze beslissing en toch maakt het me erg verdrietig dat deze geweldige hondenpersoonlijkheid onder deze omstandigheden moest vertrekken!

Wat fijn dat Frieda er was en in korte tijd samen met Mara veel van haar heeft kunnen leren ...

Het is een feit dat u zich geen zorgen hoeft te maken.